Albumina w moczu (ilościowo)

Albumina w moczu (ilościowo) – co to jest

Albuminy to główne białka występujące w ludzkim osoczu (stanowią ok. 60% wszystkich białek we krwi). Są produkowane przez wątrobę i spełniają wiele ważnych funkcji, niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania ludzkiego organizmu. Niektóre z procesów, za poprawne których zachodzenie odpowiedzialne są albuminy to:

• dbanie o należyte ciśnienie onkotyczne krwi, które zapewnia wystarczającą jej objętość
• transport wielu substancji takich jak związki tłuszczowe, hormony, niektóre leki itd.
• wiązanie witamin
• zapewnianie odpowiedniego pH krwi

Niedobór białek z tego rodzaju może być wywoływany przez wiele stanów chorobowych. Zazwyczaj, jeżeli poziom nie jest drastycznie za mały, stan ten przebiega bezobjawowo. Jeżeli różnica w poziomach jest znacząca, wtedy jego głównym objawem jest występowanie obrzęków, szczególnie kończyn dolnych, w okolicach kostek.

Albumina w moczu (ilościowo) – kiedy wykonać badanie?

W prawidłowych warunkach albuminy są wchłaniane filtrowane w nerkach. Oznacza to, że w procesie powstawania moczu albuminy nie przedostają się do niego- przede wszystkim ze względu na ich stosunkowo duże rozmiary w porównaniu z innymi elementami krwi. W sytuacji, w której przepuszczalność kanalików nerkowych jest zaburzona w moczu mogą zacząć pojawiać się albuminy. Nie jest to prawidłowe zjawisko i świadczy o uszkodzeniach nerek. W zależności od ilości wydalanych wraz z moczem albumin można ocenić ciężkość dysfunkcji tych organów oraz zacząć określać ich przyczynę.

Albumina w moczu – kto powinien wykonać badanie?

Najczęstszym zaburzeniem wywołującym niewielką utratę albumin z moczem (mikroalbuminuria) jest cukrzyca. W przebiegu cukrzycy zbyt duże stężenia glukozy (cukru) we krwi, utrzymujące się przez dłuższy czas, prowadzą do uszkodzeń kanalików nerkowych, czyli części nerek, które odpowiedzialne są za filtrację krwi w celu produkcji moczu. Pierwszym objawem tej choroby jest właśnie niewielka utrata albumin z moczem. Nieleczona może prowadzić do rozwinięcia się całkowitej niewydolności nerek. Mikroalbuminuria może także pojawić się w przebiegu nadciśnienia tętniczego, zapalenia nerek czy też przy występowaniu zatorowości żylnej.

Zwiększone wydalanie albumin z moczem nazywa się albuminurią. Zazwyczaj przebiega w cięższych zaburzeniach funkcji nerek, takich jak zespół nefrytyczny (wywołany najczęściej kłębuszkowym zapaleniem nerek) czy też zespół nerczycowy, różniący się przyczyną od wcześniej opisywanego zespołu. W obu tych sytuacjach głównymi objawami są:

• pienienie się moczu (wywołane obecnością w nim białek)
• obrzęki ciała, od umiarkowanych na kończynach dolnych aż do uogólnionych obrzęków połączonych z wodobrzuszem
• zaburzenia ciśnienia krwi
• ogólne osłabienie, anemia

Częścią procesu diagnostycznego tych zespołów jest właśnie ocena ilości albumin w wydalanym moczu. Badanie to pozwala na oszacowanie ilości białek, które tracone są przez nerki, a co za tym idzie jest ważnym czynnikiem prognostycznym w przebiegu zaburzenia ich czynności oraz daje ogólny obraz stanu zdrowia pacjenta.

Albumina w moczu norma

• Dzieci (3-5 lat) : <20,00 mg/l lub <37,00 mg alb/g kreatyniny
• Dorośli: < 20,00 mg albuminy/g kreatyniny

Albumina w moczu wyniki

Ilość wydalanych wraz z moczem albumin określa się jako stosunek albumin do innego białka – kreatyniny, która jest prawidłowym składnikiem moczu. Zbyt wysokie poziomy albumin w moczu świadczą o nieprawidłowej funkcji nerek, wywołanej uszkodzeniami śródbłonka kanalików nerkowych. To badanie w połączeniu z innymi pozwala dokładniej określić przyczynę takiego stanu – czy jest to wywołane cukrzycą, czy też innymi chorobami, np. infekcjami przebiegającymi z uszkodzeniem tkanek nerki.

Ocena ilości wydalanych albumin jest także ważnym czynnikiem prognostycznym w dalszym leczeniu pacjenta. Ważne jest także monitorowanie zmian stężeń wydalanych albumin – ich zmniejszanie się w czasie będzie wskazywać na poprawę czynności nerek, a co za tym idzie na efektywność podjętego leczenia. Wszystkie wyniki badań, szczególnie badań stanowiących pewną część większego pakietu diagnostycznego, zawsze należy konsultować z lekarzem, gdyż tylko w połączeniu z obrazem klinicznym oraz całościowym przebiegiem choroby stanowią one informacje cenne diagnostycznie.