Białko całkowite

Białko całkowite jest wskaźnikiem stosowanym w diagnozowaniu i leczeniu szeregu chorób, np. chorób wątroby, nerek, szpiku kostnego i innych zaburzeń metabolicznych i żywieniowych. Najwięcej informacji na temat stanu zdrowia chorego dostarczają informacje o poziomach poszczególnych frakcji białek, jednak aby być w stanie dokładnie policzyć ich udział procentowy w ogólnej ilości tych związków, niezbędne jest oznaczenie także ogólnego poziomu wszystkich białek.

Białko całkowite badanie – kiedy wykonać?

Badanie stężenia białka całkowitego w surowicy pokazuje całkowitą ilość różnych białek krążących we krwi, które mogą ulegać różnorodnym zmiano. O ile samo to badanie nie pozwala na postawienie szczegółowej diagnozy, jest bardzo dobrym wskaźnikiem używanym w celu oceny ogólnego stanu zdrowia pacjenta.

Cel oznaczenia białka całkowitego w wielu przypadkach jest związany z oceną stanu odżywienia danej osoby (np. jeśli występują objawy niedożywienia) oraz w celu zbadania przyczyn zespołów obrzękowych i ich wpływu na organizm.

Kto powinien wykonać badanie białka całkowitego?

Lekarz może zlecić wykonanie tego badania podczas diagnostyki różnicowej w kierunku chorób wątroby, nerek i szpiku kostnego oraz w celu oceny stanu ogólnego pacjenta. Ponadto, takie badania są konieczne w przypadku odwodnienia wynikającego z niedostatecznego przyjmowania płynów przez pacjenta lub nadmiernej utraty wody innego pochodzenia m.in.:

• ciężkich wymiotów
• chorób przebiegających z częstymi biegunkami
• w przebiegu choroby Addisona
• jako objaw kwasicy ketonowej
• podczas występowania nowotworów hematologicznych
• podczas niektórych procesów zapalnych i wielu innych.

Pacjenci z chorobami wątroby i nerek są wyjątkowo podatni na zmiany stężenia białka w osoczu a wskaźnik ten w połączeniu z innymi, np. albuminami, fibrynogenem, enzymami wątrobowymi, badaniami moczu ma ogromne znaczenie dla oceny stanu ich zdrowia.

Przygotowanie do badania

Zaleca się wykonanie badania rano na czczo.

Materiał do badania

• krew żylna (surowica )

Sposób przeprowadzenia badania

• spektrofotometria (kolorymetria)

Białko całkowite norma (wartości referencyjne)

• do 7 dni 44-76 g/l
• 7 dni-31 dni 46-70 g/l
• 7 mies. – 12 mies. 51-73 g/l
• 1 rok – 3 lata 56-75 g/l
• 3 lata – 18 lat 60-80 g/l
• >18 lat 64-83 g/l

Podwyższone białko całkowite

Wysokie białko całkowite najczęściej jest konsekwencją chorób przebiegających z odwodnieniem. Wskaźnik ten rośnie wraz z koncentracją krwi i utratą płynów, która może występować jako jeden z objawów m.in:

• szpiczaka mnogiego
• różnych gammopatii
• sarkoidozy
• w niektórych przypadkach przewlekłej choroby wątroby (przewlekłe aktywne zapalenie wątroby, szczególnie wywołane wirusem zapalenia wątroby typu C- WZW C)
• chorób takich jak reumatoidalne zapalenie stawów zapalenie stawów, choroby tropikalne i inne stany związane z przewlekłym stanem zapalnym

Białko całkowite poniżej normy

Niski poziom białka całkowitego może występować w przypadku:

• niewystarczającego przyjmowania pokarmu – wywołanego niedożywieniem lub zespołem złego wchłaniania
• marskości wątroby i przewlekłego alkoholizmu
• kłębuszkowego zapalenia nerek i zespołów nerczycowych
• niewydolności serca
• enteropatii (zapalenie jelita) z utratą białka
• choroby Crohna-Leśniewskiego
• wrzodziejącego zapalenia jelita grubego
• ciężkiego oparzenia
• niedoczynność tarczycy

Wyniki badań zawsze należy konsultować i interpretować z lekarzem.