Chlamydia trachomatis przeciwciała IgG

Chlamydia trachomatis przeciwciała IgG badanie

Chlamydia trachomatis to bakteria wewnątrzkomórkowa, będąca obok dwoinki rzeżączki, główną przyczyną zakażeń przenoszonych drogą płciową u ludzi. Na infekcję najbardziej narażone są osoby aktywne seksualnie, często zmieniające partnerów seksualnych, nie używające zabezpieczenia. Zakażenie Chlamydią może przebiegać bezobjawowo, ale niewykryte i nieleczone, prowadzi do poważnych powikłań, z których najpoważniejszym jest bezpłodność.

Okres inkubacji tej bakterii trwa nawet do 2 tygodni, stąd objawy infekcji mogą pojawić się nawet po kilku tygodniach. W zdecydowanej większości przenosi się ona drogą płciową, z mniejszą częstością obserwowane są zakażenia przez bezpośredni kontakt z chorą osobą lub w trakcie porodu z matki na dziecko.

Chlamydia wywołuje zakażenia układu moczowo-płciowego – u kobiet dolegliwości częściej dotyczą układu rodnego (zapalenie szyjki macicy), zaś u mężczyzn bardziej powszechne są objawy związane z zajęciem narządów układu moczowego (zapalenie cewki moczowej). Rzadsze choroby powodowane przez Chlamydię trachomatis dotyczą spojówek (jaglica) lub skóry pachwin (ziarnica weneryczna). Wszystkie z tych zakażeń mogą prowadzić do rozwoju odległych powikłań, także dotyczących innych narządów np. stawów.

Istnieją też inne gatunki Chlamydii powodujące zakażenia u ludzi:

• Chlamydia Pneumoniae (zakażenie drogą kropelkową) może powodować ciężkie, oporne na leczenie zapalenia płuc

• Chlamydia Psitacii (zakażenie odzwierzęce, od ptaków) jest przyczyną zakażeń grypopodobnych. Wszystkie chlamydiozy wymagają intensywnej antybiotykoterapii.

Wśród badań wykorzystywanych do diagnostyki chlamydioz, wyróżnia się badanie wymazów (u kobiet z szyjki macicy, u mężczyzn z ujścia cewki moczowej) na obecność antygenów Chlamydii. U obu płci wykonać można też badania molekularne (PCR) moczu, które mogą potwierdzić lub wykluczyć obecność materiału genetycznego bakterii.

Użyteczne okazują się również badania serologiczne krwi na obecność przeciwciał przeciwko Chlamydii. Przeciwciała klasy IgM dominują w ostrej fazie zakażenia, obecność IgG świadczy o przebytym zakażeniu.

Chlamydia trachomatis przeciwciała IgG – kiedy wykonać?

Badanie przeciwciał w klasie IgG przeciwko Chlamydii trachomatis wykonuje się w przypadku diagnostyki zakażeń układu moczowo-płciowego (szczególnie infekcji przebytych, przewlekłych), chorób oczu (zapaleniu spojówek, jaglicy), ziarnicy wenerycznej pachwin.

Test może też przydatny w obecności chorób, które mogą stanowić dalekie powikłanie przeszłej infekcji Chlamydią, takich jak reaktywne zapalenia stawów czy niepłodność.

Należy pamiętać, że przeciwciała IgG pojawiają się we krwi dopiero około 6-8 tygodniach od momentu zakażenia, a nawet osoba będąca nosicielem bakterii (lub z infekcją bezobjawową) może być źródłem zakażenia swoich partnerów seksualnych do momentu całkowitego wyleczenia.

Chlamydia trachomatis przeciwciała IgG – kto powinien wykonać?

Osoby, które mają podejrzenie, że przebyły zakażenie Chlamydią trachomatis.

W przypadku kobiet objawy, które mogą je sugerować to:

• krwawienia po stosunku płciowym,

• ból w podbrzuszu,

• śluzowo-ropna wydzielina z pochwy.

U mężczyzn objawy, które mogą je sugerować to:

• śluzowa lub śluzowo-ropna wydzielina z cewki moczowej,

• ból przy oddawaniu moczu.

Badanie może być przydatne szczególnie w przypadku obecności objawów powikłań zakażeń Chlamydią: zapalenia narządów w obrębie miednicy mniejszej, uszkodzenia jajowodów, przeniesienia zakażenia na noworodka (u kobiet), zapalenia jąder, najądrza prostaty (u mężczyzn), zapalenia spojówek, reaktywnego zapalenia stawów (u obu płci).

Materiał do badania

• krew żylna

Chlamydia trachomatis przeciwciała IgG norma

• ujemny < 16 RU/ml

• wątpliwy 16 – 22 RU/ml

• dodatni > 22 RU/ml

Chlamydia trachomatis Igg wyniki

Obecność w surowicy przeciwciał IgG świadczy o kontakcie z patogenem Chlamydia trachomatis w przeszłości, najprawdopodobniej przebytym zakażeniu. Mimo, że przeciwciała mogą utrzymywać się we krwi przez lata, przebycie infekcji nie zapewnia odporności, istnieje możliwość ponownej choroby. Stąd konieczna jest właściwa higiena i ograniczenie ryzykownych kontaktów seksualnych.