Cholesterol LDL metodą bezpośrednią

Cholesterol LDL metodą bezpośrednią

LDL są lipoproteinami, których zadaniem jest dostarczanie komórkom cholesterolu. We krwi krążą w połączeniu z jego cząsteczkami, stanowiąc frakcję LDL-cholesterolu.

Cholesterol jest ważnym składnikiem strukturalnym błon komórkowych oraz prekursorem dla syntezy kwasów żółciowych i hormonów sterydowych. Każda komórka organizmu posiada zdolność jego syntezy cholesterolu, tylko około 20-30% cholesterolu jest dostarczane z zewnątrz. Liczba receptorów w komórce zależy od zapotrzebowania na cholesterol, co zapobiega nadmiernemu gromadzeniu cholesterolu w komórkach.

W stanach patologicznych, gdy stężenie cholesterolu w osoczu wzrasta (albo z powodu błędów dietetycznych, albo uwarunkowań genetycznych), do komórek w sposób niekontrolowany wnika cholesterol. Ten proces sprzyja powstawaniu blaszki miażdżycowej i rozwoju zmian prowadzących do powikłań miażdżycy.

Zwykle poziom frakcji LDL-C jest obliczany za pomocą wzoru matematycznego na podstawie zmierzonych wartości stężeń innych wskaźników zawartych w standardowym panelu lipidowym: cholesterolu całkowitego, cholesterolu HDL oraz trójglicerydów. Tak obliczone stężenie LDL-C jest wiarygodne, tylko gdy poziomy trójglicerydów są prawidłowe.

W sytuacji, gdy trójglicerydy są znacznie podwyższone (powyżej 400 mg / dl), nie można użyć wzoru matematycznego. Ponadto, sytuacje kliniczne takie jak ciężka marskość wątroby, mogą również wpływać na dokładność obliczonego LDL-C. W takich sytuacjach jedynym sposobem na dokładne określenie LDL-C jest zmierzenie go metodą bezpośrednią.

Niezależnie od tego, czy obliczone, czy zmierzone bezpośrednio, wartości LDL-C są wykorzystywane do oceny ryzyka chorób serca i pomagają w podejmowaniu dalszych decyzji terapeutycznych.

Cholesterolu LDL metodą bezpośrednią – kiedy wykonać?

Oznaczanie stężenia cholesterolu LDL ma istotne znaczenie w diagnostyce ryzyka rozwoju miażdżycy i jej powikłań oraz w diagnostyce pierwotnych i wtórnych hiperlipoproteinemii. Badanie wchodzi w skład profilu lipidowego, po 55 roku życia powinno być wykonywane regularnie co 2 lata.

Badanie poziomu LDL metodą bezpośrednią jest szczególnie użyteczne u pacjentów z bardzo wysokim poziomem trójglicerydów (>400mg/dl), gdy inne sposoby pomiaru zawodzą.

Testy poziomu LDL można również wykorzystać do okresowego monitorowania reakcji organizmu na modyfikacje stylu życia (dietę, ćwiczenia) oraz farmakologiczne leczenie hipercholesterolemii np. statynami.

Cholesterolu LDL metodą bezpośrednią – kto powinien wykonać?

Każdy pacjent z obecnością innych czynników ryzyka chorób sercowo-naczyniowych, takich jak:

• nadwaga lub otyłość

• siedzący tryb życia

• cukrzyca lub stan przedcukrzycowy

• palenie papierosów

• wiek (mężczyźni starsi niż 45 lat, kobiety powyżej 55 lat)

• wysokie ciśnienie krwi (powyżej 140/90)

• przedwczesna choroba serca w wywiadzie rodzinnym (choroba serca u krewnego pierwszego stopnia poniżej 55 roku życia)

• zdiagnozowana choroba niedokrwienna serca

• przebyty w przeszłości epizod sercowo-naczyniowy (udar, zawał)

Materiał do badania

• krew żylna

Cholesterol LDL metodą bezpośrednią norma

Wartości docelowe:

• < 116mg/dl – dla niskiego ryzyka sercowo naczyniowego

• < 100 mg/dl – dla umiarkowanego ryzyka sercowo-naczyniowego

• < 70 mg/dl – dla wysokiego ryzyka sercowo-naczyniowego

• < 55 mg/dl dla bardzo wysokiego ryzyka sercowo-naczyniowego (z lub bez hipercholesterolemii rodzinnej, prewencja pierwotna i wtórna)

• < 40 mg/dl dla pacjentów z CNS z drugim zdarzeniem sercowo-naczyniowym w ciągu 2 lat

Niski cholesterol LDL

Zmniejszone stężenie LDL ma małą wartość diagnostyczną. W wyjątkowych przypadkach może towarzyszyć nadczynności tarczycy, marskości wątroby, infekcjom, wyniszczeniu organizmu.

Wysoki cholesterol LDL

Zwiększenie stężenia LDL występuje w uwarunkowanych genetycznie pierwotnych hipercholesterolemiach: wielogenowej spowodowanej nieprawidłowym stylem życia; rodzinnej, w której wzrost jest wynikiem defektu receptora komórkowego dla LDL. Wtórne hipercholesterolemie są powikłaniem chorób przewlekłych (niedoczynności tarczycy, chorób wątroby i nerek), skutkiem przyjmowania niektórych leków (np. kortykosteroidów, beta-blokerów). Mogą być też konsekwencjami długotrwałego niedożywienia.