Płytki krwi na heparynę

Płytki krwi na heparynę badanie

Krwinki płytkowe (płytki krwi, trombocyty) są bezjądrzastymi elementami morfotycznymi krwi. Obok krwinek białych i czerwonych są główną grupą komórek krążących w naczyniach naszego organizmu. Podobnie jak większość składników krwi, powstają w szpiku kostnym ze swoich większych prekursorów, megakariocytów. Nawet do 30% dostępnej puli płytek magazynowanych jest w śledzionie, z której są uwalniane w wyniku zwiększonego zapotrzebowania, zużycia, urazu lub zakażenia.

W warunkach fizjologicznych, płytki krwi po 8 – 12 dniach życia ulegają rozpadowi w komórkach układu fagocytów śledziony i wątroby. Zmiany liczby trombocytów w ciągu doby mogą wynosić nawet ok. 10%. U kobiet, w wyniku krwawienia miesiączkowego, liczba płytek może ulec obniżeniu, ale w 4 – 5 dniu krwawienia liczba ta powinna powrócić do wartości prawidłowych

Płytki krwi pełnią funkcję hemostatyczną. To znaczy, że ich podstawową rolą jest utrzymanie integralności naczynia w przypadku jego uszkodzenia. Dzięki obecności powierzchniowych receptorów oraz różnych substancji zgromadzonych wewnątrz ziarnistości w ich cytoplazmie, płytki krwi warunkują hemostazę pierwotną, czyli utworzenie czopu płytkowego w miejscu krwawienia. W wyniku ich przylegania do siebie i ściany uszkodzonej tętnicy lub żyły, wypływ krwi zostaje zatrzymany.

Następnie wpływają pobudzająco na resztę układu krzepnięcia, aktywując kaskadę wiązania pozostałych czynników osocza, co ostatecznie hamuje krwotok.

Płytki krwi na heparynę – kiedy wykonać?

Ocena liczby płytek krwi jest elementem badania morfologii pełnej zlecanego w ramach rutynowych badań kontrolnych. Standardowo jest oznaczana w celu oceny funkcji układu krzepnięcia, szczególnie przed zabiegami chirurgicznymi lub innymi długotrwałymi procedurami inwazyjnymi.

Monitorowanie poziomu płytek jest też niezbędne podczas stosowania leków które mogą wpływać na ich ilość, może służyć jako informacja pomocnicza w ocenie ciężkości przebiegu zapalenia, przyczyn powiększenia śledziony, diagnozowaniu chorób szpiku i układu krwiotwórczego.

Płytki krwi na heparynę – kto powinien wykonać?

Badanie należy bezwzględnie wykonać przy objawach skazy krwotocznej: częste krwawienia z nosa, dziąseł, obfite krwawienie po niewielkich obrażeniach, siniaczenie, przedłużające się miesiączki, oznaki krwawienia z przewodu pokarmowego (anemii), krew w stolcu, krew w moczu. Przy zaburzeniach krzepnięcia, ocena poziomu płytek krwi powinna być interpretowana wraz z pozostałymi wskaźnikami używanymi do ich oceny (APTT, PT, fibrynogen).

Dodatkowe ryzyko stwarza historia zdarzeń zakrzepowo-zatorowych, takich jak incydenty w obrębie naczyń mózgowych, zawały serca, zakrzepica płuc czy żył głębokich. Zakrzepicy sprzyja stan długotrwałego unieruchomienia. Również w przypadku ostrego zespołu wykrzepiania wewnątrznaczyniowego (DIC) liczba płytek oraz innych czynników krzepnięcia osocza może gwałtownie spadać.

Pozostałe wskazania do wykonania testu obejmują: kontrolę stanu płytek podczas leczenia heparyną, monitorowanie czynności szpiku przy podejrzeniach jego schorzeń lub podczas chemio, radioterapii.

Płytki krwi na heparynę norma

• 150 – 400 x 10^3/µl

Płytki krwi na heparynę wynik

Niskie płytki krwi na heparynę (małopłytkowość)

Spadek poziomu płytek może być spowodowany ich zmniejszonym wytwarzaniem we wrodzonych zaburzeniach pracy szpiku lub w zaburzeniach wtórnych, takich jak jego naciek przez komórki białaczkowe lub chłoniakowe, zwłóknienie, uszkodzenie przez leki mielotoksyczne (np. chemioterapeutyki), związki chemiczne, promienie jonizujące.

Spadek liczby płytek może też towarzyszyć niedokrwistościom z niedoboru żelaza, zakażeniom wirusowym, niewydolności nerek, wstrząsowi anafilaktycznemu. Procesy autoimmunologiczne i nadczynność śledziony powodujące niszczenie płytek również sprzyjają występowaniu zaburzeń krzepnięcia. Trombocyty mogą być też tracone w wyniku krwotoków lub podłączenia do krążenia pozaustrojowego.

Wysokie płytki krwi na heparynę (nadpłytkowość)

Przejściowe wzrosty liczby płytek mogą być wywołane intensywnym wysiłkiem lub procesem rekonwalescencji po niedawnej kontuzji, po utracie krwi podczas operacji, po krwotoku, w delirium alkoholowym, przy niedoborze witaminy B12, stosowaniu pigułek antykoncepcyjnych, po usunięciu śledziony.

Bardziej poważne stany chorobowe to nadpłytkowość pierwotna, wywołana przewlekły zespołem rozrostowym szpiku. Nadpłytkowość wtórna to nadmierne wytwarzanie płytek krwi w wyniku procesów zapalnych (gruźlica, sarkoidoza, reumatoidalne zapalenie stawów, nieswoiste stany zapalne jelit), procesów nowotworowych.