Przeciwciała przeciw kardiolipinie IgG IgM

Przeciwciała przeciw kardiolipinie IgG IgM – co to jest?

Przeciwciała antykardiolipinowe (aCL) to jedne z autoprzeciwciał, czyli białek produkowanych przeciwko własnym tkankom organizmy w wyniku nieprawidłowej czynności układu odpornościowego. Zaliczane są również do szerszej grupy, przeciwciał antyfosfolipidowych, wraz z przeciwciał przeciwko ß2-glikoproteinie 1 i antykoagulantem toczniowym LA. Ich obecność we krwi zaburza prawidłowy proces krzepnięcia i jest związana z predyspozycją do tworzenia się zakrzepów.

Skrzepy mogą tworzyć się w dowolnym miejscu ciała, nawet najbardziej nietypowym i prowadzić do niewydolności narządów i rozwoju szeregu nieprawidłowości.
U osób, u których występują powikłania związane z obecnością przeciwciał antyfosfolipidowych, zdiagnozowany jest zespół antyfosfolipidowy (APS). Objawia się on kryteriami klinicznymi: zakrzepicą żylną lub tętniczą oraz niepowodzeniami położniczymi i może współwystępować w przebiegu innych chorób (w połączeniu z toczniem SLE, chorobami reumatycznymi lub układowymi tkanki łącznej, wtedy mówi się, że APS jest wtórny).

Zespół antyfosfolipidowy to choroba o nieznanej etiologii. Istnieje wiele powiązanych stanów, infekcji i leków, które mogą mieć związek z wytworzeniem przeciwciał antyfosfolipidowych. Ich poziomy mogą się zmieniać w przebiegu okresów zaostrzeń i remisji współistniejących schorzeń autoimmunologicznych lub podczas epizodów zakrzepowo-zatorowych.

Przeciwciała przeciw kardiolipinie IgG IgM – kiedy należy wykonać?

Test służy jako pomoc w diagnostyce pierwotnego zespołu antyfosfolipidowego i zakrzepicy związanej z SLE (i innymi chorobami z autoagresji). Diagnoza ta ma ważne konsekwencje dla podejmowania leczenia i przewidywania nawrotów zakrzepicy i nawracających poronień. Metoda oznaczenia ELISA, zastosowana w tym teście, bada stężenie przeciwciał antykardiolipinowych w dwóch klasach, co może zwiększyć wiarygodność rozpoznania.

Badanie należy wykonywać łącznie z innymi przydatnymi w diagnostyce zarówno chorób autoimmunologicznych, jak i zaburzeń krzepnięcia: morfologią (oceną poziomu płytek krwi), czasem kaolinowo-kefalinowym APTT, przeciwciałami przeciwjądrowymi ANA, innymi przeciwciałami antyfosfolipidowymi LA, anty-B2GPI.

Przydatne mogą okazać się też badania obrazowe (USG, angiografia tomografii komputerowej) w celu poszukiwania lokalizacji potencjalnych zakrzepów.

Przeciwciała przeciw kardiolipinie IgG IgM – kto powinien wykonać?

Osoby z historią objawów mogących sugerować obecność zespołu antyfosfolipidowego:

• epizod zakrzepicy żył głębokich (jednostronny obrzęk, zasinienie kończyny), zatorowości płucnej (duszność, rozwój nadciśnienia płucnego), zawał mięśnia sercowego (ból w klatce piersiowej) lub udar (niedowłady, zaburzenia mowy) powtarzający się, u młodych osób (mężczyźni <55 lat; kobiety <65 roku życia), przy braku innych czynników ryzyka
• nawracające, samoistne poronienia lub przedwczesne porody
• szmery lub wegetacje (skupisk bakterii na zastawkach) serca
• niewyjaśnione nieprawidłowości hematologiczne: trombocytopenia (obniżenie liczby płytek krwi w surowicy) lub niedokrwistość hemolityczna (gdy własny układ odpornościowy osoby atakuje czerwone krwinki), zaburzenia w układzie krzepnięcia (wydłużony czas APTT, krwawienia)
• niezwiązane z zakrzepami objawy neurologiczne (drgawki, migrenowe bóle głowy)
• historia chorób nerek (z nadciśnieniem tętniczym, zmianą jakości i ilości oddawanego moczu)
• obecne zmiany skórne (siność siateczkowata skóry, owrzodzenia stóp, martwice opuszków palców)

Przeciwciała przeciw kardiolipinie IgG IgM wyniki

Podwyższone przeciwciała antykardiolipinowe IgM i IgG mogą, ale nie muszą świadczyć o występowaniu u pacjenta chorób takich jak: zespół antyfosfolipidowy, kiła, toczeń rumieniowaty układowy. Pozytywny wynik potwierdza rozpoznanie tylko w przypadku obecności objawów klinicznych, osoby bezobjawowe z dodatnim testem nie wymagają żadnego leczenia. Wzmożona czujność i zastosowanie profilaktyki może być konieczne tylko podczas ewentualnej operacji lub hospitalizacji. Ważne jest również leczenie powiązanych i współistniejących chorób.

W przypadku wykrycia podwyższonych mian przeciwciał, test należy powtórzyć po 12 tygodniach. W przebiegu zespołu antyfosfolipidowego, wzrost w klasie IgG najczęściej wiąże się z występowaniem klinicznych objawów, ale nie koreluje z ich ciężkością. Wysokie poziomy IgM są jeszcze mniej specyficzne, mogą być związane z autoimmunologiczną niedokrwistością hemolityczną lub różnymi stanami zapalnymi. Stężenia obu tych przeciwciał nie korelują z rozległością ani ciężkością zakrzepicy.