Przeciwciała przeciw kardiolipinie IgM

Przeciwciała przeciw kardiolipinie IgM – co to jest?

Przeciwciała to białka, które produkowane są przez komórki ludzkiego układu odpornościowego. Występują one w kilku podklasach (IgA, IgM, IgD, IgE i IgG), które różnią się szczegółami budowy i miejscem występowania. W prawidłowych warunkach są one tworzone pod wpływem kontaktu z obcym patogenem, jako odpowiedź na infekcje. Mają one za zadanie zwalczanie go i ułatwienie organizmowi walkę z zakażeniem. W przebiegu niektórych chorób jednak są one produkowane przeciwko komórkom i związkom własnego organizmu – mówimy wówczas o autoprzeciwciałach w przebiegu chorób autoimmunologicznych.

Przeciwciała przeciwko kardiolipinie są właśnie tego rodzaju immunoglobulinami. Występują one jako jedne z kilka wadliwych przeciwciał, w przebiegu zespołu antyfosfolipidowego. Jest to zaburzenie, które może nieść za sobą wiele negatywnych konsekwencji dla zdrowia i życia pacjenta, z czego jednymi z ważniejszych są trudności w przebiegu ciąży u kobiet.

Przeciwciała przeciw kardiolipinie IgM – kiedy należy wykonać?

W przebiegu zespołu antyfosfolipidowego (nazywanego także zespołem Hughesa) dochodzi do produkcji przeciwciał skierowanych przeciwko kilku związkom występujących w komórkach ludzkiego organizmu – szczególnie tym, które są obecne w ich błonach komórkowych. W wyniku działania tych nieprawidłowych immunoglobulin (IgM) dochodzi do zaburzeń krzepliwości krwi, a dokładniej jej nadkrzepliwości, która powoduje, że w krwiobiegu mogą powstawać zakrzepy, bez występowania uzasadnionej przyczyny.

Może to prowadzić do:

• zakrzepicy, zarówno żył jak i naczyń tętniczych
• u kobiet w ciąży – trudności z donoszeniem ciąży (poronień)
• wzrostu ryzyka incydentów sercowo-naczyniowych, takich jak zawał mięśnia sercowego, udar mózgu czy też zatorowość płucna
• stan przedrzucawkowy podczas ciąży – zespół objawów charakteryzujący się znacznym wzrostem ciśnienia tętniczego oraz utratą białka przez nerki w znacznych ilościach

Przeciwciała przeciw kardiolipinie IgM – kto powinien wykonać?

Oznaczenie stężenia przeciwciał kardiolipinowych podklasy IgM oraz wykrycie ich podwyższonych poziomów jest jednym z kilku kryteriów diagnostycznych niezbędnych do postawienia rozpoznania zespołu antyfosfolipidowego. Dodatkowo należy wykonać badania obrazowe naczyń krwionośnych (np. za pomocą USG doppler) oraz zestawić otrzymane wyniki z obrazem klinicznym objawów prezentowanych przez pacjenta, gdyż nie zawsze obecność przeciwciał antykardiolipinowych świadczy o obecności zespołu antyfosfolipidowego.

Choroba ta ma nie do końca poznane podłoże – może mieć postać pierwotną, gdzie wywoływana jest przez mutacje określonych genów lub też wtórną, która występuje wraz z innymi chorobami, takimi jak np. AIDS, toczeń rumieniowaty układowy czy też niektóre nowotwory.

Przeciwciała przeciw kardiolipinie IgM wyniki

W przypadku otrzymania wyników potwierdzających zbyt wysokie poziomy przeciwciał antykardiolipinowych IgM oraz wykonania dodatkowych badań lekarz może (po zestawieniu ich z obrazem klinicznym oraz historią choroby) postawić rozpoznanie zespołu antyfosfolipidowego. Szczególnie ważne jest przeprowadzenie dogłębnego procesu diagnostycznego i wdrożenie leczenia w przypadku kobiet, które dotychczas doświadczyły tzw. niepowodzeń położniczych, które w przypadku zespołu antyfosfolipidowego definiowane są jako trzy samoistne poronienia przed 10 tygodniem ciąży, przedwczesny poród (przed 34. tyg ciąży) prawidłowego płodu lub też samoistne obumarcie płodu po 10 tygodniu ciąży.